SKC dešavanje - Razgovor povodom knjige: Veroljub Vukašinović: Žalac

U sredu 18. septembra u Studentskom kulturnom centru (SKC) održaće se razgovor povodom knjige "Veroljub Vukašinović: Žalac".

SREDA, 18. SEPTEMBAR U 19.00 VELIKA SALA

razgovor povodom knjige

Učestvuju: Danijela Kovačević Mikić, Jovan Pejčić i autor

„Kada pesnik sazri do svog zenita u kojem prestaje da bude važan zemni sud  –  mišljenje književne kritike, ali i mišljenje čitalaca – nastaju autopoetičke  i autobiografske knjige poput zbirke ʼŽalacʼ Veroljuba Vukašinovića (Srpska književna zadruga, Beograd, 2024), koje svedoče o muci i radosti stvaranja, o posvećenosti knjizi (kao tropu širokog spektra značenja), o trnovitom pesničkom putu, o potrebi da se život osmisli umetnošću, ali i da se živi punim dahom da bi se stvaralo, o poeziji kao „gazi za krvave rane” i pesnicima kao bolesnicima koji se leče poezijom, o zavodljivo neizrecivom u pesničkoj prirodi, što je i Božji dar i prokletstvo. Pred nama je zbirka koja tematizuje poeziju života i tumači liriku njom samom.

Dvanaesta po redu, knjiga ʼŽalacʼ Veroljuba Vukašinovića postaće svojevrstan pesnički reflektor pomoću kojeg će se osvetljavati dosadašnje stvaralaštvo ovog pesnika koji o savremenim i svevremenim temama peva na dominantno tradicionalan način, pripadajući sve malobrojnijem krugu autora kojima je lirika prevashodno vezana za melodiju i ritam jezika i ustaljene pesničke obrasce (note i stihove). Stoga bismo knjigu mogli odrediti kao autopoetički testament nastao uoči odlaska u penziju, kojim autor, govoreći o sebi i svom životu – potpuno posvećenom knjizi – govori zapravo o samoj prirodi pesničkog bića i pesničkog čina, o životu pesnika i njegovom transponovanju u umetnost (suština je da bez življenja nema pevanja, pa je strah od starosti zapravo strah od gubitka poezije života i pesničkog nadahnuća, koji je moćno dočaran metaforom lire okačene o klin). Zbirka prati pesničku i pesnikovu zanesenost knjigom (pesma je pesnika i opila i popila), od prvog susreta sa njom kao ʼbleštavim predmetomʼ koji se ʼpobožno prinosiʼ kroz čitav radni vek proveden u biblioteci i brojne ʼsabore srodnih dušaʼ. Stoga je poezija poput iskonske vere - ona traži da se u nju veruje i kad je apsurdno, stoga ne čudi što je pesnik opisuje upravo sakralnim tropima, kao sveti plam, ukazujući na njenu tvoračku, stvaralačku, božansku prirodu.“